Monniken, die zitten toch in kloosters? Lang niet allemaal. Een hele bijzondere orde is de Melanesian Brotherhood. Gesticht in de Anglicaanse kerk op de Melanesische eilanden bestaat de orde grotendeels uit broeders-op-tijd. Ze zijn een paar jaar broeder, dan trouwen ze en leven anders verder. Dit is zo’n aantrekkelijk en inspirerend model dat deze orde een eigen tak op de Filippijnen heeft gesticht. Missie gaat allang niet meer van Noord naar Zuid, maar ook gewoon van ‘Zuid’ naar ‘Zuid.’ Één van deze broeders, Nestor, studeert aan het Aglipay Central Theological Seminary, waar ik nu gastcolleges geef. Monnikenwerk dus. Hij bereidt zich voor om priester te worden in de Iglesia Filipina Independiente en hij wordt ondersteund door de oud-katholieke Missie St. Paulus. Hij is nu tweedejaars student en heeft nog twee jaar te gaan – aan zijn enthousiasme en talent zal het zeker niet liggen.
En nu denkt u als lezer misschien: Nu komt er een vraag. Want een bericht als dit loopt meestal op één ding uit. Op een verzoek om uw portemonnee te trekken. Dat is eigenlijk jammer. Je maakt een student als Nestor zo vooral tot een goed doel. En dat is hij niet: hij is een mens, een broeder in Christus zelfs. Het is veel zinniger om samen eerst Eucharistie te vieren en het dan eens te hebben over wie je bent en wat je aan elkaar hebt. Nu, die Eucharistie hebben we vanmorgen gevierd. Met het hele seminarie en de plaatselijke parochie. De foto hierbij is van net na de dienst. Dat gesprek hebben we van de week. En mocht blijken dat er voor hem of anderen nog meer beurzengeld nodig is, ja, dán hoort u daar wellicht via Missie St Paulus ook iets over. Als u ondertussen nieuwsgierig bent: er staan links in het eerste stukje van dit bericht. Lees rustig door!
Tekst: Peter-Ben Smit
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 4 september 2018