Op woensdag 14 mei 2025, overleed emeritus priester Jan Victor Kinneging. Hij overleed in het ziekenhuis een week nadat hij 80 jaar was geworden, na een kortstondig ziekbed en na het ontvangen van het sacrament van de ziekenzalving.
Door: Pastoor Henk Schoon
Jan was geboren in de stad Utrecht. Als kind groeide hij in die stad op in een gezin van tuinders dat woonde aan ’t Zandpad. Behalve zijn ouderlijk gezin woonde vlakbij zijn huis aan datzelfde Zandpad nog meer familie. Het vormde een soort van leefgemeenschap. Jan ging vaak op bezoek bij en bleef daar vaak bij mensen thuis hangen en genieten van het samenzijn en het lekker eten.
Met een vriend ging hij een keer mee naar de lering in de oudkatholieke St.Jacobusparochie. Daar werd hij geraakt door de verhalen uit de christelijke traditie van de kerk. Het leidde hem via het seminarie tot het priesterschap. Na zijn priesterwijding (8 oktober 1972) werd hij pastoor in de parochies Leiden, Gouda, Oudewater, Amsterdam en Utrecht. Wonend in een pastorie naast de kerk, met Ankie en de kinderen Irene en Rachel, betekende een gelukkige tijd. De drukte nam wel gestaag toe, vooral toen Jan bestuursfuncties erbij kreeg, eerst die van deken van het bisdom Haarlem en lid van het Collegiaal Bestuur, en daarna als lid van de Stichting Behoud Cultureel Erfgoed van de Oud-Katholieke Kerk, Stichting Verenigde Oud-Katholieke Studiefondsen Rens en Seminarie en arcarius van zowel de Stichting Verenigde Wezen- en Brabantse Kas, als het Metropolitaan Kapittel van Utrecht.
De gemeenschapszin die hij van huis uit had mee gekregen heeft Jan behouden. De kerk moest een huis van samenleven, van gemeenschap zijn. Dat had ook een keerzijde. Als iemand van de gemeenschap werd buitengesloten kon Jan dat moeilijk verkroppen. De kerk hoorde volgens hem een huis, een thuis te zijn, voor àllen, ook voor wie geen lelieblank blazoen heeft, of voor wie in het verleden niet de rechte wegen is gegaan. Het is het huis uit die Bijbelse gelijkenis waarin zowel een plek is voor de vrome, oudste zoon als voor de jongste, verloren zoon die van huis was weggeraakt en die aangeeft spijt te hebben van zijn daden. Het maakte dat Jan gedreven door zijn passie voelde te moeten opkomen voor de enkeling.
Ondanks zijn kritiek bleef Jan de kerk in haar ware gestalte hooghouden. Hij beschouwde haar net als de Wijsheid van hoge komaf. Want God heeft haar in zijn bijzijn geroepen. Zij is als de vrouw uit het boek Openbaring die zichtbaar is in de hemel en een kind baart. Voor Jan droeg de kerk in haar binnenste wonderen van eeuwig leven en hij overdacht ze in hun hoge staat.
Aan de avondwake op 21 mei namen ruim tweehonderd mensen deel, zowel fysiek als online via streaming. Naast de gebeden en de lezingen was er een gedicht – Jan hield van gedichten – , zang en gitaarspel. De dienst was vol dankbaarheid om het leven van Jan, om zijn trouwe dienst en zijn humor, om zijn ernst en zijn liefde. We zullen hem missen.
Na de avondwake namen velen gebruik van de gelegenheid om afscheid te nemen en om in het zalencentrum In de Driehoek Ankie, de kinderen en kleinkinderen, te ontmoeten en hen sterkte te wensen. De crematieplechtigheid de dag erna was in besloten kring.
Pastoor Henk Schoon