Een laatste maaltijd
en een grijzig samenzijn
omhult ons eten.
De klop is gehoord
de deur geopend
de tafel gedekt.
Maar stilte
niet uit vrede
niet uit gewoon niets meer
te zeggen hebben
en gelukkig zijn
beheerst mijn mond.
Koeien en kalveren dan maar.
Polderpraat.
Maar hij zwijgt
terwijl ik verkramp.
Nee, echt gezellig
wordt het niet.
Visite bent u
geen huisgenoot.
Steeds wil ik een beleefd respect
aan de dag leggen
maar we voelen ons bij elkaar
geen van beiden
echt op ons gemak.
Uit Intercity naar Pasen