Het was vannacht weer raak met veel onweer en regen. Gelukkig houden de tenten het goed. We zien het als een uitdaging.
Sander schrijft: Mijn allereerste keer Taize. Wat een ervaring! De eerste dag begreep ik niet goed wat men zo mooi vond aan Taize, maar nu begrijp ik het. De rust die je vindt tussen duizenden mensen is aangrijpend en onvoorstelbaar. je kunt hier echt zijn zoals je bent: zwart of wit, rijk of arm of wat voor kleding je draagt, het maakt niet uit. Het is bijna een stukje hemel op aarde. Verwacht geen luxe banken of stoelen, geen zelf-controleerbare douche, maar verwacht een plek waar je met mensen van alle landen van de wereld werkt, eet, leeft, bidt, praat en zingt op een sobere levenswijze. Eigenlijk kom ik niets te kort maar ben ik gaan accepteren wat ik heb en we ik ben. Ik ben weer even met beide benen op de aarde geland, hier is even geen verschil tussen arme Afrikanen of rijke westerlingen. ik denk dat er hierdoor zo’n mooie sfeer van gelijkheid, samen-zijn en geloof is. De vraag die ik me nu stel is of ik nog een keer terug kom? De week is gelukkig nog niet voorbij maar ik ben er wel uit dat ik nog een keer wil. Volgend jaar? Misschien, maar Taize is nooit ver weg, dat blijft voor altijd in mijn hart.
Sanne schrijft over de ontmoeting met broeder Sebastiaan: Midden in de week mochten we een uur praten met een van de Nederlandse broeders. Het was duidelijk dat we erg geïnteresseerd waren, want de vragen bleven komen. Eerst wilden we alles weten over de Taizebroeders in ontwikkelingslanden. Deze broeders leven onder net zulke armoede als de mensen die ze helpen, om zo optimaal contact te hebben met de armsten van die samenleving.
Ook hebben we het uitgebreid gehad over de dood van frère Roger. Hij zei dat het heel verdrietig was maar dat ze er zo min mogelijk een drama van hebben gemaakt. De steun van mensen over heel de wereld heeft hen veel geholpen. De keuze voor broeder Alois als opvolger was al gemaakt en de overgang op de nieuwe leider was al begonnen. Ook bijzonder was dat ze totaal gen haat hadden voor de dader. Broeder Alois is zelfs bloemen gaan brengen toen de moeder van de dader ernstig ziek was.
Natuurlijk kwam onvermijdelijk vragen over zijn keuze tot broederschap. Sebastiaan studeerde medicijnen en was een actieve wedstrijdroeier toen hij met Taize in aanraking kwam. Toen hij, na een aantal bezoeken, ging nadenken over broeder worden, besloot hij een week in stilte te gaan. Toen kwam zijn roeping. Hij heeft er niet voor gekozen maar God heft dat gedaan. Het was een goed gesprek waar ik veel van heb geleerd. Angela was alleen wel een beetje in ons teleurgesteld: we durfden geen vragen te stellen over het celibaat en seksualiteit.
Ik heb twee foto’s toegevoegd. Eentje van het gesprek met broeder Sebastiaan en eentje waarop te zien is hoe Johannes en Toos aan het werk zijn met hun groep.
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 17 juli 2009