De viering van 114 jaar “uitroeping” (“proclamation”) van de Iglesia Filipina Independiente gaat de hele kerk door. In ieder bisdom geeft het aanleiding tot een soort bisdomsdag. Samen met de rector van Aglipay Central Theological Seminary, een groep seminaristen, en drie leden van de Melanesian Brothers, een Anglicaanse orde met een vestiging op het Filipijnse Palawan, vierde ik mee in het bisdom Tarlac, in de stad Victoria. In deze stad werkte één van de “founding fathers” van de IFI, Gregorio Aglipay, als kapelaan en leidde een groep revolutionairen (“Katipunan”); in de buurt van Victoria ligt ook Tarlac City waar in 2006 bisschop Alberto Ramento werd vermoord vanwege zijn inzet voor de rechten van arbeiders op een suikerrietplantage (zie over hem: http://www.okkn.nl/webwinkel/119/alberto_b._ramento).
We waren in Victoria op uitnodiging van bisschop Dindo Ranojo. Bisschop Dindo is een oud-student van dit seminarie en sinds een klein jaar verantwoordelijk voor dit bisdom. Het lijkt een hele positie, totdat ik hoorde dat hij de aanstelling had geaccepteerd zonder te weten wat zijn vergoeding zou zijn, zonder dat er een woning voor hem was, en terwijl hij zijn vrouw (met een goede baan in Manila) en kinderen elders moest onderbrengen. Ook startte hij zonder kathedraal: die was overgenomen door een afsplitsing van de IFI. In de viering bleek dat het bisdom onder zijn leiding met een nieuwe start bezig is. 
Één teken hiervan was dat de parochiekerk in Victoria tot “pro-kathedraal” gemaakt werd, een ander teken dat maar liefst 21 nieuwe “lay leaders” (een soort lectoren) hun benoeming ontvingen, en dat een buste van een maatschappelijke geëngageerd politicus onthuld werd. Dit laatst gebeurde in aanwezigheid van maar liefst de gouverneur van de provincie, de vice-gouverneur, een senator, en oud-generaal Aglipay (die zijn dochter, lid van het parlement, vertegenwoordigde). Samen met nog een aantal lokale politici ontvingen zij aan het einde van de dienst ook een bijzondere zegen. Bisschop Dindo kan goed netwerken, zowel naar de politieke elite, als ook naar de basis, want daar kwamen de 21 “lay leaders” vandaan.
Dat er muziek in het bisdom zit, liet de “testimonial lunch” zien, aansluitend aan de viering. De ene na de andere groep uit het bisdom liet zich daarbij van zijn beste muzikale kant zien. Dat de groepen er ook in grote getale waren had er alles mee te maken dat ze in de afgelopen maanden opnieuw opgezet en gemotiveerd waren. Hun bijdragen waren spetterend. 
Dat gold voor de dansende WOPIC (“Women’s Organisation of the Philippine Independent Church”) net zozeer als voor de bisschop en zijn priesters. Deze “boy band” (volgens de presentatoren) kan prima zingen en de bisschop soleert uitstekend, tegelijkertijd is het ook een reizend missionair circus.
Blijkbaar had de groep in de afgelopen tien maanden iedere parochie bezocht, her en der serenades gebracht, op die manier de bisschop de kerk laten leren kennen…en en passant geld ingezameld voor het pensioenfonds van de geestelijkheid. 
Waar de Iglesia Filipina Independiente naar buiten toe (zie bijvoorbeeld www.ifi.ph) vaak in eerste instantie opvalt door haar nadrukkelijke maatschappelijke betrokkenheid, liet deze viering en het kijkje in de keuken van het bisdom Tarlac ook nog iets anders zien. De IFI is ook een kerk die op een systematische en professionele manier pastoraat en kerkopbouw bedrijft: door mensen te bezoeken, door contacten te leggen, te organiseren, met elkaar te vieren, en samen getuigenis af te leggen.
Peter-Ben Smit
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 9 augustus 2016