Van 25 t/m 28 augustus vond de Internationale Werkweek Oud-Katholieke Spiritualiteit plaats. Met twintig deelnemers waren deze ‘Tage der Einkehr’ een inspirerend gebeuren omdat iedereen waagde het eigen hart te openen. In het programma werden korte impuls referaten afgewisseld met uitwisseling en stille meditatie. Bovendien was er ook nog het gebed met de monniken op geregelde momenten. De deelnemers kwamen uit Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Nederland. Dank aan allen! Dank ook aan het kleine internationale stuurgroepje dat de dagen uitdenkt en draagt! Hieronder een getuigenis van een van de deelnemers, mevrouw Rina Homan. Meer dan een afstandelijk verslag het kan, geeft haar getuigenis een inkijkje in wat de dagen voor de deelnemers betekend hebben. Ook de foto’s werden door haar gemaakt.
Weekend met Bisschop Joris
In het weekend met Bisschop Joris, zoals ik zelf altijd het weekend over oud-katholieke spiritualiteit noem, kwam de vraag naar voren Wat is oud-katholieke spiritualiteit?
Voor mij heeft oud-katholieke spiritualiteit te maken met verlangen, verlangen naar Gods nabijheid, naar gekend worden door God, en van daaruit leven.
De vraag als ‘Waar kom je vandaan, waar woon je?’ is de vraag naar ‘Wie ben je?’ die je aan Jezus stelt en dan al naar gelang het antwoord waag je het om mee te gaan.
Bij een ontmoeting van Jezus met jou, stelt Hij je op je gemak. Hij geeft aandacht, je mag er zijn. En als je je dan geeft, is dat voor je leven, want hij schenkt je levend water. Hij wordt de bron in jou, waaruit anderen mogen drinken. En jij, je kunt niet anders dan op zijn uitnodiging ingaan, komt en ziet. Want hij laat het initiatief aan jou. Er is geen moeten, maar mogen, vanuit je verlangen om gekend en bemind geworden. Je mag ontdekken, dat je bemind wordt en vandaar uit LEVEN.
Het is een verandering van het Godsbeeld, van de straffende God naar de liefhebbende God.
De verhalen die ter sprake kwamen waren:
Komt en zie. Wat verlang ik? Waar ben ik nieuwsgierig naar?
Geef mij te drinken. De vrouw bij de Bron. Jezus die de mens benadert met begrip en liefde.
De Barmhartige vader. De Vader die niet alleen de jongste zoon verwelkomt maar ook naar de oudste zoon toe gaat, “Jij bent mijn kind.” Al het mijne is het jouwe.
Het speelt niet toen, maar nu. Wat is tijd? Geef je over aan het licht. De zon schijnt, zet het raam open.
Eigenlijk speelt door alle verhalen die Liefhebbende God, die je uitnodigt jezelf te aanvaarden zoals Hij je aanvaart.
Ik vond het heel verrijkend te ontdekken dat wat ik altijd zo gevoeld heb, maar wat ik was kwijtgeraakt, door de inleiders naar voren gebracht werd.
Die liefhebbende God, waarvan ik weer het kind mag zijn. Die mij aanneemt zoals ik ben, met al mijn onzekerheid en verdriet, Hij sluit mij in zijn armen, ik mag Hem ontmoeten om in mijn hart te sluiten en nooit meer los te laten.
Dat was mijn ervaring afgelopen weekend in Doetinchem, waar wij te gast waren in het Stiltecentrum van de Willibrordus Abdij. Wij twintig mensen uit Oostenrijk, Duitsland, Zwitserland en Nederland. Hoewel verschillend van nationaliteit begrepen en voelden wij elkaar aan, en hoewel ik nooit alles met mijn oren versta, versta en begrijp ik altijd alles met de oren van mijn hart.
Ik vond het dus ook deze keer weer een bijzondere ervaring. Om zo verschillend van aard ‘een’ gemeenschap te vormen in liefde verenigd, in luisteren, spreken, stil zijn en vieren.
Tekst en foto’s: Rina Homan
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 30 augustus 2017