In een goed gevulde Utrechtse Sint Gertrudiskathedraal mochten we afgelopen zaterdag de eenheid tussen de Kerk van Zweden en de kerken van de Unie van Utrecht vieren: “het Utrecht-Uppsala-akkoord”. De dienst werd voorafgegaan door een presentatie van het document ‘Uppsala en Utrecht: on the way to communion’. De presentatie voor zo’n 130 aanwezigen vond plaats in het conferentiecentrum ‘In de Driehoek’. Het document is het resultaat van tien jaar theologische dialoog en heeft de bedoeling de eenheid tussen beide kerkfamilies te beschrijven. Want zo is het: de eenheid werd niet ‘gemaakt’ maar ‘ontdekt’. Zoals Peter Feenstra, een van de leden van de dialooggroep benadrukte bestond er veel langer interesse in elkaar en het aanvoelen dat men meer met elkaar gemeen had dan men op het eerste zicht zou denken. Maria Klasson Sundin, een Zweedse theologe, gebruikte het beeld van een tweeling die vanaf de geboorte gescheiden werden en in verschillende contexten grootgebracht. De voorzitter van de Wereldraad, Aartsbisschop Anders Wejryd, stemde daarmee in en voegde eraan toe hoe belangrijk dit soort van kleine stappen in de oecumene zijn.
Het ‘Utrecht-Uppsala-akkoord’ werd op 23 november 2016 in Uppsala door de aartsbisschoppen Antje Jackelén van Uppsala en Joris Vercammen van Utrecht ondertekend. Nu werd het gepresenteerd aan de kerken van de Unie van Utrecht en aan de internationale en Nederlandse oecumene. Vertegenwoordigers van de Duitse en Zwitserse zusterkerken waren daarvoor speciaal naar Utrecht gekomen. Bovendien kon de Utrechtse kerk zich als gastvrouw verheugen op de aanwezigheid van Aartsbisschop Anders Wejryd, voorzitter van de Wereldraad van Kerken, en Reverend Christine Busch, lid van het bestuur van de Konferentie van Europese kerken. Reeds na de ondertekening van het akkoord in 2016 hadden de beide Aartsbisschoppen een persoonlijk schrijven van de Algemeen Secretaris van de Wereldraad van Kerken, Reverend Olav Fykse Tveit, mogen ontvangen.
Niettegenstaande er uiteraard ook verschillen tussen de kerken zijn, delen ze met elkaar een rijke liturgische traditie, een eucharistische spiritualiteit, een ononderbroken apostolische successie, een kritische openheid op de actuele maatschappij en cultuur en een groot oecumenisch commitment. Beide zien hun eigen wijze van kerk-zijn als een bijdrage aan de oecumene en aan het streven naar de zichtbare eenheid van de kerk van Christus. Hun wens is dan ook dat hun kerkelijke eenheid eveneens daartoe een kleine bijdrage mag zijn. De fotoreportage geeft alvast een beeld van het grote enthousiasme waarmee dat akkoord verwelkomd wordt!