De Duitse Vrouwenbond bestaat dit jaar 100 jaar en vierde dat op het jaarlijkse treffen van 25-28 oktober jl. Er waren 100 vrouwen bijeen: 92 uit Duitsland, 1 uit Oostenrijk, 2 uit Zwitserland, 1 uit Canada en 4 uit Nederland.
Naast een kerkdienst, waarin de Duitse bisschop voorging, geassisteerd door vijf vrouwelijke priesters, werd er gedanst, waren er bijbelstudies, maar ook officiële toespraken. Mevrouw Rina Homan-Copper sprak als voorzitter van de Nederlandse Bond het jubilerende BAF toe. Een verkorte versie van haar toespraak:
Met dit feest van 100 jaar Baf wil ik jullie feliciteren. Van deze100 jaar heb ik er ongeveer de helft meegemaakt. En wat mij in de loop van de tijd het meest is op gevallen, dat jullie zo met de tijd zijn mee gegaan. Alle thema’s die er in de wereld spelen, hebben jullie op de een of andere manier, in jullie programma’s, van dit Treffen verwerkt.
In 1968 ben ik op een bijeenkomst geweest in Frankfort waar Mevr Brinkhues vertelde over de anti baby pil. Dat was toen heel revolutionair. Daarna is ’vrouw en ambt’ ter spraken gekomen, wat uitgebreid behandeld is. We zijn allemaal verheugd dat het nu in grote delen van de O.K. kerk vanzelfsprekend is dat vrouwen priester kunnen worden.
Ook maatschappelijk thema’s met betrekking tot vrouwen hebben jullie niet laten liggen. Onrecht hebben jullie benoemd. Maar ook rustigere thema’s als dromen, taalgebruik in de liturgie zijn in deze 100 jaar aan de orde geweest. En al die tijd hebben wij de Bond van Oud-Katholieke Vrouwen in Nederland een uitnodiging gehad dit Treffen mee te vieren, en hebben wij steeds die Gast Freundschaft ervaren.
Je was niet alleen gast, je hoorde er volkomen bij. Dat is denk ik de grote kracht van de B.A.F, dat door dit Frauentreffen er een onderlinge vriendschap tussen vrouwen is ontstaan die over de grenzen van parochie, en zelfs landen heen gaat.
Want al die jaren waren er vrouwen niet alleen uit Duitsland, maar ook uit Zwitserland, Oostenrijk, Nederland en zelfs een keer uit Polen. Dit internationale gebeuren vind ik erg belangrijk, want op die manier kweek je begrip voor elkaars situatie en ontstaat er een ware solidariteit tussen vrouwen van verschillende landen.
Dat deze solidariteit en het werk van de B.A.F doorwerkt in de hele kerk heb ik gemerkt bij de twee kerkwijdingen die ik in het afgelopen jaar in Duitsland heb mee gemaakt. Daar werden wij gastvrij ontvangen, maar wat ik vooral merk is, dat het de Alt-Katholische kerk Duitsland gelukt is de vragen van deze tijd adequaat te beantwoorden met woorden en rituelen die voor de mensen van nu verstaanbaar zijn. Dit komt naar mijn idee niet in de laatste plaats door het werk van de BAF. Daarom hoop ik dat deze DAME nog heel lang mag leven.
Tekst en foto’s: Rina Homan
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 6 november 2012