Op mooie momenten of juist tijdens moeilijke tijden, kunnen mensen veel houvast beleven aan een Bijbeltekst. Drie oud-katholieken delen hun persoonlijke verhaal bij zo’n cruciale Bijbeltekst. Deel 1, Sabine Torrico-Poiesz over Marcus 5,36.
Tekst: Janneke van der Veer
Beeld: Charlotte Fetherson
‘Hoe ellendig het ook is, het komt wel weer goed’
Als freelance violisten waren Sabine Torrico-Poiesz en haar man afhankelijk van optredens. Maar toen de coronacrisis uitbrak, raakten zij in één klap veel van hun werk kwijt. De woorden uit Marcus 5, 36 gaven Sabine nieuwe houvast.
Marcus 5, 36: ‘Wees niet bevreesd, geloof alleen.’ (NBG-vertaling 1951)
Mooiste beroep
‘Als (freelance) violiste heb ik natuurlijk het mooiste beroep van de wereld. Wat is er fijner dan je dagen te vullen met hetgeen je het liefste doet? Tegelijk bleek het afgelopen jaar dat het ook een onzeker bestaan is. Aan het begin van de coronacrisis raakte ik al mijn opdrachten kwijt. Ook mijn man verdient zijn geld als violist. We hadden dus geen financiële basis om op terug te vallen. Dan valt de grond onder je voeten wel even weg. We hebben een gezin met twee kinderen te onderhouden, dus ik moest snel iets anders gaan zoeken.
Ik belandde bij de alarmcentrale van de ANWB, waar ik nachtdiensten draaide. Dat was een flinke omschakeling. Je raakt een stuk van jezelf kwijt als je ineens afscheid moet nemen van iets wat je altijd graag deed. Bovendien was het ook heftig voor ons gezin. Mijn man moest overdag de kinderen (van vier en twee) stilhouden, zodat ik kon bijslapen. Later deed ik bron- en contactonderzoek voor de GGD. Toen dat onderzoek teruggeschakeld werd, ging ik opnieuw aan de slag bij de ANWB. Hoewel ik het heel verdrietig heb gevonden om (tijdelijk) afscheid te nemen van het muzikantenbestaan, ben ik blij dat ik snel ander werk heb gevonden. En ik geniet gelukkig ook van de gesprekken die ik daar met mensen voer. Helaas eindigt dat contract ook binnenkort, dus ik hoop echt dat ik weer flink kan spelen op kort termijn.
Mantra
Een paar maanden terug was ik op zondag in de oud-katholieke kerk in Amsterdam. Ik ben nog altijd verbonden aan die parochie, ook al ben ik inmiddels verhuisd naar Den Haag. Het was de eerste keer dat we weer mochten zingen in de kerk. Mattijs Ploeger sprak over het verhaal van Jaïrus en zijn dochter. Vooral de woorden van Jezus raakten me diep: “Wees niet bevreesd, geloof alleen”.
Dit verhaal, en vooral die specifieke woorden, is zo toepasbaar op alles wat de crisis teweeg heeft gebracht. Het afscheid nemen van geliefden, maar ook het indutten van de samenleving, en het feit dat het bestaan voor sommigen zo onzeker is geworden. Dan zegt Jezus: Het gaat beter worden, houd moed. De tekst is bij mij als een mantra blijven hangen. Telkens als ik denk: wat duurt het lang, herhaal ik hem voor mezelf. Het sluit aan bij de wijze waarop ik in het leven sta: hoe ellendig het ook is, het komt wel weer goed.’