Bisschop Joris Vercammen neemt namens de Oud-Katholieke Kerken van de Unie deel aan de Vredesconferentie van de Wereldraad van Kerken in Kingston, Jamaica. Naast de bredere berichtgeving, die ook te volgen is op deze site, doet de bisschop ook rechtstreeks verslag via deze site.
Dat de kerken zich samen voor vrede uitspreken is wellicht nieuwer dan je op het eerste gezicht zou denken. Kerken hebben zich niet alleen zelf schuldig gemaakt aan alle soorten van geweld, maar zijn bovendien door hun zwijgen vaak medeplichtig geworden aan het geweld, dat door anderen werd veroorzaakt. Religie, kerk en geweld hebben veel met elkaar te maken.
Daarom is deze oecumenische wereldvergadering over de vrede alles behalve een achterhaalde zaak, laat staan een bezigheidstherapie voor de kerkelijke ambtenaren. Overigens zijn er hier in Kingston maar weinig van die mensen, die in de oecumene hun brood moeten verdienen. Daarentegen zijn de werkers in kerkelijke vredesprojecten van over heel de wereld hier wel aanwezig. Giovanni van het vredescentrum in Rome bijvoorbeeld en Deborah van de Internationale Raad van Christenen en Joden. Of Asha van de ‘Campaign for Dalit women’s empowerment’ of Udier, die in Congo kinderen opvangt die van hekserij beschuldigd worden. Neem nu Katrina, die regeringen en kerken wil bewerken opdat ze zich het lot van de Afrikaanse vrouwen meer zouden aantrekken… De lijst is lang. Er wordt hier dus allerminst theoretisch over de vrede gesproken!
De voorbeelden tonen aan dat kerken zich kunnen bekeren tot de vrede. Ook op dat punt is deze convention van groot belang. De inhoud van alle lezingen die hier gehouden worden vormen bij elkaar een overzicht van het actuele christelijke vredesdenken. Samen met de verklaring voor ‘rechtvaardige vrede’ die het vertrekpunt voor de convention vormt, bieden deze teksten de nodige inspiratie om het vredescommitment van de kerken onomkeerbaar te maken.
Kerken kijken daarbij ook naar zichzelf. Op het vlak van respect voor het anders-zijn van anderen, is ook binnen de kerken en tussen de kerken nog heel wat werk te doen. Maar ook in het expliciet afstand nemen van geweld. Wat te denken van de paus, die als hij een land bezoekt, zoals elk staatshoofd met militaire eer wordt begroet. Absurd eigenlijk. Denk aan de kerken, die zich verbinden in een partijdige strijd tussen volkeren of klassen. Nog veel absurder.
De kerken kijken ook naar buiten en naar het getuigenis dat zij op dit punt te brengen hebben. Vrede is even ingewikkeld als oorlog en dus doemt de vraag op waarom de investering aan creativiteit, wetenschap en geldmiddelen niet evengoed naar de vredesopbouw zou kunnen gaan. Er valt nog een hoop te winnen voor de mensheid.
Daarom dus deze vredesconferentie: om niet te vergeten dat we geroepen zijn tot ‘vriendschap’. Zo stelde Paul Oestreicher, anglicaans priester én lid van de Quakers én vredesactivist, bij de opening van de conventie: “Tot elk van ons zegt Jezus: jullie zijn mijn vrienden als je doet wat ik jullie opdraag…en dit draag ik jullie op: van elkaar te houden zoals ik van jullie gehouden heb. Is er iemand uitgesloten van die liefde? Hier is het antwoord dat Jezus aan zijn vrienden gaf: er werd gezegd ‘je moet van je buur houden en je vijand haten’, maar ik zeg u: bemin je vijanden en bid voor degenen die je vervolgen.”
Joris Vercammen
Kingston, 19 mei 2011