Op 7 november viert de Kerk het feest van de heilige Willibrord, de missionaire Benedictijnse monnik die vanuit Engeland en Ierland het geloof in Christus naar onze streken bracht, en in Utrecht de eerste bisschop werd van onze kerk. Op 8 november wordt in veel parochies daarom Willibrordzondag gehouden. Sinds enkele jaren schrijft een van de Anglicaanse of oud-katholieke bisschoppen in Europa een bisschoppelijke groet aan anglicanen en oud-katholieken bij het feest van Willibrord, die in de kerken kan worden gelezen en verspreid.
De groet voor 2015 is geschreven door Michael Burrows. Hij is bisschop in de Kerk van Ierland (Anglicaans). Burrows ziet Willibrord als lichtend voorbeeld in het stappen uit onze comfortzones. Zoals Willibrord niet bang was om naar ons toe te komen, zo moeten ook wij de rijkdom ontdekken van het leven dat wij al samen kunnen delen. Wellicht zijn we te gemakzuchtig geworden, maar we hebben elkaar nodig. Burrows benadrukt dat ons geweten ons daartoe verplicht.
Als Anglicaanse co-voorzitter van de internationale commissie die de samenwerking van Anglicanen en oud-katholieken coördineert (de AOCICC) en als voorzitter van de Willibrordsociety, die concrete initiatieven neemt, is Michael Burrows nauw betrokken bij het gehoor geven aan deze roeping.
Een vertaling van zijn groet aan de kerken vindt u hieronder.
___________________________________________________________________
Groet bij het feest van de H. Willibrord 2015
Een hartelijke groet op het feest van Willibrord, die held van de vroege christelijke missie. Zijn wortels in het noorden van Engeland, zijn monastieke opleiding in Ierland, zijn latere betrokkenheid bij de stichting van de bisschopszetel van Utrecht en zijn reputatie als beschermheilige van het christendom in Luxemburg … Al deze dingen zijn het die hem in onze tijd een bijzondere en een verbindende persoon maken voor anglicanen en oud-katholieken. Zijn moedige reizen en zijn vermogen om in de naam van Christus bruggen te bouwen tussen landen en culturen maken hem nog steeds iemand om na te volgen.
Willibrord was bij de verspreiding van het Evangelie bepaald niet gemakzuchtig. Hij was niet bang om uit zijn culturele comfortzone te stappen. Wij die hem bewonderen zouden er zeker goed aan doen om eens te onderzoeken in hoeverre wij enige gemakzucht tolereren in onze relaties, en of we soms al te gemakkelijk toevlucht zoeken in onze comfortzones.
Het is alweer enkele generaties geleden dat de pioniers van de oecumenische beweging in Lund als uitgangspunt formuleerden dat gescheiden kerken alles samen moeten doen, behalve wat hun geweten hen verplicht om apart te doen. Het is interessant om de relatie tussen anglicanen en oud-katholieken in het licht van dit principe te onderzoeken. Wij hebben sinds de ondertekening van de verklaring van Bonn begin jaren ’30 geen oecumenische relatie meer, we staan in volledige kerelijke gemeenschap. Bijgevolg zou er eigenlijk niets moeten zijn waartoe ons geweten ons zou verplichten om het afzonderlijk te blijven doen.
Natuurlijk zijn er redenen, meer van praktische dan van theologische aard, waarom we in belangrijke mate in parallelle werelden leven, zij het met zeer warme relaties. De erfenis van de geschiedenis, de erfenis van kerkgebouwen, onze behoefte om verschillende talen te gebruiken voor de eredienst, de banden die we hebben gecreëerd tussen cultuur en liturgie … Dit zijn allemaal factoren die ervoor zorgen dat we nog steeds een groot aantal dingen apart doen. En dat is de werkelijkheid waarin we leven.
Maar als we net zo radicaal en zo intercultureel willen leven als Willibrord zelf ooit deed, dan zouden we onszelf wel af moeten vragen of ons geweten ons niet verplicht om ernaar te streven veel meer samen te doen. Effectieve missie in het Europa van vandaag heeft dat zeker nodig. We zouden ons veel meer in kunnen spannen om van elkaar te leren, om samen te vieren (vooral ook de Eucharistie), om onszelf ervan bewust te zijn hoe onze beslissingen zowel anderen als onszelf beïnvloeden, om bij onze missionaire activiteiten samen te werken. Kerken die al bijna een eeuw in volledige kerkelijke gemeenschap staan moeten nog steeds leven uit de waarheid dat we elkaar nodig hebben om helemaal onszelf te zijn.
Nu we dankbaar delen in de erfenis van Willibrord, en ons verheugen in de mate van eenheid die God ons al geschonken heeft, moeten we onszelf eraan te herinneren dat het verdiepen van onze gemeenschap niet zomaar iets is wat optioneel zou zijn; het is eerder een kwestie van plicht en van geweten. Alles wat we doen moet worden gedaan in een sfeer van diep wederzijds begrip. En als we meer en meer de rijkdom ontdekken van de spiritualiteit en theologie die elke kerk aan de andere kan bieden, dan zullen we ook beseffen wat een bron van opperste vreugde onze relatie kan zijn.
In die geest gaan we samen de Advent tegemoet, met de oproep om je te verheugen, en om niet langer tevreden te zijn met de dingen zoals ze nu eenmaal zijn, want de Heer is nabij en heeft hoge verwachtingen van ons.
+ Michael Burrows
Bisschop van Cashel Ferns en Ossory (Kerk van Ierland)
Co-voorzitter van de AOCICC (Anglican Old Catholic International Coordinating Council)
Voorzitter van de Anglican and Old Catholic Society of Saint Willibrord
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 5 november 2015