Van Aglipay Central Theological Seminary stond begin jaren ’90 weinig meer overeind. Een orkaan had dat wat er sinds 1986 was opgebouwd weggevaagd. Het leek het einde van dit zelfstandige seminarie van de Iglesia Filipina Independiente. De rector, Fr. Eleuterio “Terry” Revollido, kon er met wat studenten zelf net nog wonen – voor zijn vrouw en gezin was het ongeschikt en te onveilig. Fr. Terry, ondertussen Dr. Terry, is nog steeds de rector. Zijn kinderen zijn het huis uit, zijn vrouw studeerde onderwijl ook theologie, doceert Bijbelse theologie en bereidt een proefschrift voor. 
Van de puinhopen van de jaren ’90 is weinig meer over: de solide gebouwen tussen en onder stevige schaduwrijke bomen doen eerder aan het paradijs denken. Middenin dit paradijs staat wel nog één van de gebouwen van het eerste begin, de kapel annex parochiekerk van de Goede Herder. Zo’n 70 (!) studenten vieren hier dagelijks morgen- en avondgebed, met op donderdag de Eucharistie, en enkele keren de completen. De klok luidt op het middaguur bovendien voor het Angelus. Dat maakt het paradijs compleet.
Als buitenlandse partner kan je trots zijn op wat met je dollar of euro hier mogelijk gemaakt is. Onder andere de Nederlandse Bisschoppelijke Commissie Sint Paulus, ok missie en diaconaat buitenland investeerde hier jarenlang, vaak samen met andere oud-katholieke instellingen. Die trots is terecht – zolang hij maar overtroffen wordt door de trots op de prestatie van het seminarie en zijn staf zelf. Die hebben uiteindelijk het werk gedaan, zijn trouw gebleven aan hun roeping in de provinciestad Urdaneta, ook wanneer een aantrekkelijke baan in het buitenland lokte – de verleiding van veel begaafde Filipino’s en Filipina’s.
Wanneer je de diensten meeviert, merk je dat ze in uitbundigheid met het seminarie zijn meegegroeid. Ze bieden een stijl die typisch is voor de spiritualiteit van de Iglesia Filipina Independiente. Deze overwint heel wat tegenstellingen. Het is een voluit katholieke, sacramentele liturgie, met naar mate er meer studenten zijn, ook steeds meer gewaden, processies, kaarsen, voordraagkruisen, en wierookvaten. Tegelijkertijd is de muzikale stijl wat “poppig” – en dat past wonderwel en heel natuurlijk. De preek verbindt tenslotte altijd nadrukkelijk spiritualiteit en maatschappelijk engagement. Deze Filipijnse zusterkerk is in haar vieren zo een kerk van het volk (van God) voor het volk (van de Filipijnen). Dat komt overeen met haar wapenspreuk “pro Deo et patria.”
Peter-Ben Smit
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 8 augustus 2016