Het zit er alweer een paar dagen op, het Internationale Oud-Katholieke Congres in Bonn. Namens de Oud-Katholieke Kerk van Nederland was er ook een delegatie Nederlandse jongeren afgereisd voor hun jongerencongres. En wie beter kan nou vertellen hoe het was dan de reizigers zelf? Vandaag het verslag van jongerenpastor Thelma Schoon, zodat iedereen kan lezen hoe ontzettend leuk het was!
Door: Thelma Schoon
Van 1 tot 4 september vond het Internationaal Oud-Katholiek Jongerencongres plaats met het thema ‘LIFE!’ 6 Nederlandse jongeren reisden met de jongerenpastores af naar Bonn. In het gebouw van de voormalige Bundestag ontmoetten ze voor het eerst de Oostenrijkse en Duitse jongeren. Met enkele hilarische kennismakingsspelletjes werd het ijs al snel gebroken en werden voorzichtig de eerste inside jokes al gemaakt (‘’oeeeh james’’). De jongeren werden daarna in de plenaire zaal onder luid applaus welkom geheten door de volwassen deelnemers van het congres. Na het eten was het tijd om naar de jeugdherberg te gaan, dat een eindje uit de stad lag. Daar werd de avond afgesloten met een moment van bezinning door pastoor Erna, waarbij de jongeren op kleine bloemetjes konden opschrijven wat volgens hen het leven waardevol maakt en opplakten in onze eigen ‘garden of life’.
Gewaltmarsch
De volgende ochtend konden de jongeren langzaam wakker worden op het nummer ‘Life is beautiful that way’. Samen met pastor Thelma dachten de jongeren na over hoe het voelen van verschillende emoties onderdeel is van het leven en hoe we met elkaar als mensen (en als christenen) kunnen meevoelen. Met een spel oefenden we alvast hoe groot of klein emoties kunnen zijn. Na het ontbijt stond de hike naar kasteel Drachenfels gepland. Deze wandeling – die oorspronkelijk zo’n 3 uur zou duren – bleek echter een ware ‘gewaltmarsch’ te zijn die de hele dag zou duren. Vooral de Nederlandse delegatie bleek niet gewend te zijn aan het glooiende landschap en werd geregeld door de Duitssprekenden toegeroepen: ‘’Gut geschnürt ist halb gewandert!’’ Ook zijn er de nodige klaagpsalmen geschreven.
Onderweg las pastoor Samuel het verhaal van de Emmaüsgangers voor en gaf de jongeren telkens een bijpassende opdracht. Zo kwamen de jongeren twee aan twee te lopen om met elkaar te spreken over wat er op dit moment speelt in hun leven en in hun eigen land. Op één moment begeleidde de één in stilte de ander – die de ogen gesloten hield – een stukje de berg af. Het vormde een ontroerend tafereel: de zon die scheen, de stilte, een kerkklokje dat luidde en de jongeren die hand in hand samen liepen. Eenmaal boven genoten we allemaal van het prachtige uitzicht wen eenmaal weer beneden werd de geplande cityralley afgeblazen om uit te puffen in het jeugdhostel. Daar verzorgden Lea en Thelma een avondspel waarbij uiteindelijk de hele groep samen danste op ‘Life is Life’.
Aartsbisschop Wallet verblijdde ons ’s avonds met een bezoek en ging met de jongeren in gesprek over de kwetsbaarheid van leven, bijvoorbeeld in de natuur. Samen met hem sloten we zingend en biddend de dag af.
De zaterdagochtend stond in het teken van de gezamenlijke viering, waaraan de jongeren een speciale bijdrage zouden leveren. Eén groep oefende alvast met een lied, één groep discussieerde over de vraag wat ‘leven in overvloed’ voor hen persoonlijk betekende en weer een andere groep ging aan de slag met een toneelstuk over het evangelie van de Goede Herder.
Het was bijzonder hoe de jongeren op geheel eigen wijze en vol creativiteit omgingen met de Bijbeltekst en de (levens)vragen. In de middagviering in de Namen-Jesu-Kirche speelden ze vol overgave en verrasten ze de kerkgangers met een vrolijk gospellied (inclusief rap) o.l.v. pastoor Samuel op de gitaar.
De avond stond in het teken van een boottocht over de Rijn. Hier wisten de jongeren met hun enthousiasme iedereen de dansvloer op te krijgen: van jong tot oud, bisschoppen, pastoors en parochianen. Het plezier straalde ervan af en de jongeren waren door het dolle heen: ‘’Dat dit bij ons in de kerk kan. Geweldig!’’
De volgende ochtend was het alweer tijd voor de laatste momenten samen. Voor de deur van de st. Cyprian viel men elkaar in de armen, wisselden de laatste telefoonnummers uit en schreef iedereen afscheidsbriefjes voor elkaar. Ook werden de eerste plannen gesmeed voor een reünie of wellicht zelfs een gezamenlijke jongerenreis? Wat het ook zal worden, dit jongerencongres was er één om nooit meer te vergeten. Over leeftijds-, lands- of taalgrenzen heen: we hadden het gevoel allemaal bij dezelfde kerk te horen. That’s life!
