Voor de derde keer ontmoeten leiders van kerken en organisaties vanuit de hele breedte van de wereldchristenheid elkaar. Het is twintig jaar geleden dat het idee van een forum van kerken en christelijke organisaties werd gelanceerd op de Assemblee van de Wereldraad in Harare. Vanuit de gedachte dat ‘fellowship’ onder christenen niet af kan hangen van het lidmaatschap van de Wereldraad, heeft men een platform gebouwd voor ontmoeting. Doelgericht werd geïnvesteerd in het contact met de pentacostale en evangelicale christenen en hun kerken. Na verschillende voorbereidende conferenties, waarbij de betrokkenheid van evangelicale en pinksterchristenen voortdurend groeide, was het mogelijk in 2007 een eerste keer tot een wereldontmoeting van kerkleiders te komen. Het werd een succes vooral omdat men erin geslaagd was de deelnemers te motiveren om het geloofsgesprek met elkaar aan te gaan. Ervaringen met elkaar delen en zodoende elkaar tot steun en inspiratie te zijn: dat was en bleef de grondinspiratie van het forum.
Deze week in Bogotá, de hoofdstad van Columbia, gebeurt het dus voor de derde keer. 250 deelnemers delen met elkaar hoe ze in het leven en in het christen-zijn staan. Het thema is een citaat uit de brief aan de Hebreeën: “Laat de wederzijdse liefde groeien!” (13,1) De basis voor de ontmoeting van alle christenen is gelegd in de voorbije twintig jaar en men heeft geleerd elkaar te waarderen, nu is het de kwestie van de wederzijdse waardering de nodige ruimte te geven zodat ze verder groeien kan. Het gebrek aan eenheid onder de christenen haalt hun getuigenis voor het evangelie onderuit. Onze geloofwaardigheid komt in de knel. Dat is problematisch in een wereld waarin zoveel behoefte bestaat aan eenheid.
Vandaag stonden we uitgebreid stil bij het lot van de Syrisch-orthodoxe aartsbisschop van Aleppo, Mar Gregorios 
Youhanna Ibrahim die vijf jaar geleden, op 22 april, gekidnapt werd samen met zijn Orthodoxe collega Boulos Yazigi. Van beiden is sindsdien niets meer vernomen. Zij waren samen op de terugweg van een humanitaire missie die ze samen opgezet hadden. In een land van oorlog, probeerden zij van eenheid en vrede te getuigen. Het kwam hen duur te staan. We eren hen als christenen die ook in een moeilijke situatie trouw hun roeping volgden. Midden het puin dat oorlog achterlaat, zijn zij een teken van hoop…en een aansporing voor ons allen om aan verzoening te werken.
Dat verzoening tussen de kerken zelf ook mogelijk is, blijkt uit het feit dat meerdere kerkfamilies zich in het afgelopen jaar hebben aangesloten bij ‘de verklaring over de rechtvaardigingsleer’ die in 1999 al tot stand in de schoot van de Luthers-Rooms-Katholieke dialoog. Sinds de zestiende eeuw was het splijtzwam tussen christenen. Nu dus niet meer. Dat heeft veel inzet gekost, vooral om geheugens te zuiveren van onterechte vooroordelen en scheve interpretaties van de geschiedenis. Dat is het ook wat zo’n forum met de deelnemers en hun kerken doet: het bevrijdt van vooroordelen. Daarom helpt het eraan mee om verzoening te bewerken. Verzoening is het enige medicijn dat in staat is oorlog buiten de deur te houden. Christenen hebben dat medicijn in huis, als genade gekregen. Dat is een grote verantwoordelijkheid.
(+Joris Vercammen)
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 26 april 2018