1. Ik ben goed
2. Ik doe iets voor de kerk en red haar
3. Ik constateer dat de kerk zich niet zo gemakkelijk laat redden
4. De kerk wordt dus ondanks mijn inzet kleiner
5. Aan mij kan het niet liggen, want ik ben goed
6. Dus frustreren de anderen mij
7. De kerk frustreert mij, en dus heb ik
8. Het recht om kerkelijk depressief te zijn
Iemand die hier geheel of gedeeltelijk iets in herkent?
Levensvreugde als spirituele weg, dat was de titel van het referaat van Dr. Michael Bangert uit Basel, en met bovenstaand rijtje opende hij zijn referaat, waarna hij meteen aller aandacht gevangen had.
Hij vatte het samen als vreugdeloos fatalisme, dat eerder mensen de kerk uitjaagt dan aan zich weet te binden.
En in een sprankelend betoog, waarbij de schilderkunst, maar ook Barak Obama, de apostel Paulus, Franciscus van Assisi en vele anderen de revue passeerden, presenteerde hij toch ook een therapie tegen bovengenoemde kerkelijke depressie, die, veel te kort door de bocht erop neer komt dat we weer veel meer vanuit het begrip humilitas zullen moeten gaan leven.
De mens die zijn grenzen liefdevol accepteert, omdat God hem met zijn beperkingen waardeert, kan vrede uitstralen.
Maar daarvoor waren we de dag als altijd begonnen met een ochtendgebed, en als lezing voor de dag kregen we het woord uit Jesaja mee:
De woestijn zal zich verheugen, de dorre vlakte vrolijk zijn, de wildernis zal jubelen en bloeien, als een lelie welig bloeien, jubelen en juichen van vreugde. Men aanschouwt de luister van de Heer, de schoonheid van onze God.
Levenslust – levensfrustratie: Hoe ernstig vat ik het leven op
Bisschop John Okora is Bisschop van de Oud-Katholieke kerk in Wenen. Hij komt als Afrikaan uit een andere cultuur. En bovendien is hij psychotherapeut.
Hij hield een referaat over de boven gemelde vraag. Ook dat leverde veel boeiends op.
Hij stelde ons drie jongeren van 18 jaar voor, aan het begin van hun volwassen leven. Een achttienjarige jongere uit Europa, uit Afrika, en uit Azië.
Vanuit deze invalshoeken werd ons geschetst hoe achtergrond bepalend is voor de manier waarop je naar de toekomst kijkt. Om uit te monden in een betoog over de vraag hoe je dan het heden kunt beleven.
Tijdens de lunchpauze hielden Aartsbisschop Vercammen en Obispo Maximo Godefredo J. David een signeersessie voor het gister al genoemde boek over de vermoorde Bisschop Ramento.
Een bijzonder gevoel van verbondenheid gaf de wetenschap dat op dit moment Pastoor Sarot van Culemborg in de Filippijnen is.
Meerdere workshops werden weer aangeboden, waaronder een over het maken van cartoons.
Spannend als je dat nog nooit gedaan hebt, bevredigend als daar dan toch iets heel aardigs uit voort komt!
En nu het congres ten einde loopt, lijkt het of de gesprekken en ontmoetingen intensiveren.
Nog even die spreken, ach met hem heb ik nog helemaal niet gesproken, en morgen is het al weer de laatste dag!
En ’s avonds lieten de gastgevers zich van hun beste kant zien door een slotbanket aan te bieden.
Voor de teksten van de referaten en gehouden preken, klik hier.
Tekst en foto’s: Jaap van Oort en Rina Homan
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 13 augustus 2010